Próchnica to najczęstsza choroba zębów. Diagnostyka przypadłości przeprowadzana jest za pomocą wielu metod (m.in. wizualnej, optycznej). Jednym z obecnie stosowanych sposobów wykrywania ubytków zębowych – nowoczesnych i sprawdzonych – jest transiluminacja.  

Podstawowe metody diagnostyczne pozwalają na wykrycie zmian próchnicowych zazwyczaj już w fazie zaawansowanej. Nowe techniki, które obecnie wprowadza się do leczenia stomatologicznego, umożliwiają rozpoznanie początkowych stadiów rozwoju próchnicy.

Ważne! Metody wykorzystują zjawiska fizyczne, m.in. absorpcje i rozproszenie światła.

Jedną z takich metod jest transiluminacja w diagnozowaniu ubytków zębowych, która jest metodą prostą i nieobciążającą pacjenta. Pozwala stomatologom na wykrycie o wiele więcej ubytków niż za pomocą oceny wizualnej czy zdjęcia rentgenowskiego.

Czym jest transiluminacja?

Transiluminacja w diagnozowaniu ubytków zębowych jest procedurą polegającą na prześwietlaniu zęba zimnym światłem z wykorzystaniem wiązki światłowodowej (lampy do polimeryzacji materiałów kompozytowych).

Badanie wykonywane jest na czystych i osuszonych zębach przez umieszczenie końcówki światłowodu jak najbliżej badanej tkanki, w okolicy szyjki od strony przedsionka, a następnie jamy ustnej właściwej. Światło emitowane przez żarówkę halogenową przechodzi przez tkanki zmineralizowane, dając obraz danego zęba. W przypadku zębów zdrowych zarys charakteryzuje się równością oraz jasnością. Wszelkie zmiany, jakie występują w tkankach, zaburzają transmisję światła – objawia się to w postaci cienia o określonym kształcie oraz wielkości. Obraz odczytywany jest przez stomatologa bezpośrednio podczas badania za pomocą lusterka. Procedura przeprowadzana jest przy zgaszonym reflektorze stomatologicznym.

Ważne! Udoskonaleniem metody jest dodanie możliwości zapisu uzyskanego obrazu w postaci cyfrowej za pomocą wewnątrzustnej kamery CCD.

Tego rodzaju metoda diagnozowania ubytków zębowych stosowana jest zwłaszcza przy ocenie:

• wczesnych stanów próchnicowych,
• zdiagnozowania próchnicy wtórnej,
• zobrazowania pęknięć w szkliwie,
• badania zmian patologicznych, które pojawiają się w obszarze tkanek miękkich jamy ustnej.

Minusem transiluminacji jest niska jej czułość w porównaniu ze zdjęciami zgryzowo-skrzydłowymi. Jednakże metoda ta jest dwukrotnie bardziej czuła od zdjęć rentgenowskich w przypadku powierzchni stycznych oraz żujących.

Ważne! Metoda przydatna jest zwłaszcza w przypadkach badania pacjentów ze stłoczeniem zębów oraz u kobiet w ciąży, u których nie powinno się wykonywać zdjęć rtg.