Implantoprotetyka jest dziedziną stomatologii łączącą implantologię z protetyką – zajmuje się odbudową braków zębowych w oparciu nie o uzębienie własne pacjenta, lecz o implanty (wszczepy śródkostne). Dzięki odbudowie tego typu, uzyskuje się trwały efekt estetyczny oraz poprawiona zostaje mechanika narządu żucia zaburzona przez utratę zębów.

Rozwiązania protetyczne, opierające się na implantach, wyglądają jak naturalne zęby, charakteryzują się stabilnością oraz zapewniają poczucie bezpieczeństwa i swobody w czasie każdej czynności.

Ważne! Implant to niewielka tytanowa śruba, która po wszczepieniu w kość zastępuje korzeń zęba. Na implancie, po zamontowaniu odpowiedniego łącznika, można osadzić uzupełnienie protetyczne.

Planowanie leczenia protetycznego

Przed rozpoczęciem prac protetycznych na implantach, lekarz protetyk dokonuje analizy warunków zgryzowych u pacjenta. Zaproponowane zostają uzupełnienia uwzględniające indywidualne jego potrzeby, zwłaszcza w temacie funkcjonalności oraz estetyki. Istotna jest analiza modeli gipsowych. Chodzi o to, aby przyszłą odbudowę wykonać zgodnie z regułami fizjologii i fizyki, nie zaniedbując także kosmetyki.

Korony na implantach

Wprowadzenie implantu do luki międzyzębowej pozwala na umocowanie przyszłej korony, a tym samym – na odbudowę brakującego zęba. Korona zostaje trwale przykręcona śrubą do implantu (od niewidocznej strony bądź cementowana na tzw. łączniku, jak korona na własnym zębie). Sposoby mocowania nadbudowy protetycznej na implantach są różne dla różnych systemów.

Mosty

Mostek jest nieruchomym uzupełnieniem stałym, utrzymującym się na minimum dwóch filarach z przęsłem pośrodku. Podporami są zęby własne bądź implanty albo rozwiązania mieszane (połączenie zębów własnych oraz implantów). W przypadku uzupełnienia braków zębowych klasycznym mostem, lekarz stomatolog bardzo często zmuszony jest oszlifować całkowicie zdrowe zęby, które będą stanowić tzw. filary. W przypadku konieczności odbudowania kilku zębów można wykonać kilkupunktową, niezależną implantację i na niej oprzeć pojedyncze, brakujące zęby.

Pojedynczym wszczepem można stworzyć podparcie jednostronne dla mostu (drugi tworzyć będą zęby własne) lub wykonać mostek samodzielny, całkowicie chroniący zęby własne. W przypadku odtworzenia wszystkich zębów (przy całkowitym bezzębiu szczęki lub żuchwy), potrzebne jest 6-7 implantów.

Ważne! Most, który łączy implant z zębem własnym, nie ma gorszej prognozy użytkowania niż most, który opiera się wyłącznie na wszczepach.

Jako filary dla mostów, które opierają się na implancie oraz zębie, wskazane są zwłaszcza zęby już koronowane lub wymagające koronowania, przez co można zrezygnować z osadzania sąsiedniego implantu.

Protezy całkowite na implantach

W przypadku bezzębia, jedną z rekonstrukcji protetycznych może być proteza całkowita. W trakcie użytkowania protezy siły przenoszone przez akryl oraz dziąsło na kość powodują jej zanik. Szczególnie w żuchwie dochodzi do dużego zaniku podłoża dla protezy i w następstwie nie ma się ona czego trzymać. Ruchomość protez, brak prawidłowych kontaktów artykulacyjnych, jak i obniżona percepcja powodują uszkodzenia błony śluzowej jamy ustnej oraz dolegliwości bólowe. W takim przypadku z pomocą przychodzą implanty – zapewniają dodatkowe umocowanie oraz dokładnie stabilizują protezy. Liczba implantów, które są potrzebne do wykonania protezy nakładowej w żuchwie, wynosi 2-6 i jest uzależniona:

• rodzajem planowanej protezy,
• miejscowych warunków anatomicznych,
• możliwości finansowych pacjenta.

Przez wzgląd na sposób obciążenia podłoża protetycznego wyróżnia się dwa rodzaje protez nakładowych:

• protezy-mosty oparte całkowicie na implantach,
• protezy oparte zarówno na implantach, jak i na podłożu śluzówkowo-kostnym.

W przypadku zastosowania 2 implantów zostają one zazwyczaj umieszczone w miejscu kłów. Planując podparcie protezy nakładowej na 4 implantach, rozmieszcza się je w polu trapezu. Zarówno 2, jak i 4 implanty najlepiej jest szynować retencyjną belką.

Ważne! Zaletą zastosowania 4 implantów jest wyeliminowanie dodatkowej rotacji przednio-tylnej protezy, która może pojawić się przy belce opierającej się na 2 implantach.